بَر هزاران  کتیبه  بِنوِشتَم

آنچه بَر عاشقان مُقَدَّر بود

وآنچه دردل بِماند و نامه نشُد

بَرگ هایِ  سپیدِ  دفتر بود

هرگز آن یاد، از بَرَم نَگُریخت

گفتنی ها  که  بَر زبان  آمد

آنچه درلا به لایِ سینه بِماند

خاطری از زمان  مُکَدَّر  بود

گفته بودم که عاشقانه بِزی

غُصّه و غم به عاقلان بُگذار

زندگی بُگذران و شِکوِه مَکُن

گفتنی ها  ولی  مُکرّر  بود

دستِ خود بَر قَلَم هَمی بُردم

تا که طرحی زِعاشقی بِکِشم

لیکن  از  طالعِ  سیاه  و  بَدَم

دفترِ  عاشقان  مُصَوًر   بود

از بَرِ  تیره گیِّ  شبهایَش

نوری از آتشِ دل  افرُختَم

چون نگاهم بَر آسمان اُفتاد

از کران تا کرانه اَختَر بود

گفتنی ها به  دل  نهفته  بُدم

آیه هایِ عشق و نور و اُمید

لب که بُگشودم اَش به خواندنِ خود

آیه ها را تمامی  از بَر بود

بهتر آن  باشَدَم  کناره  کشم

زین همه ماجرایِ عاشقی ام

لیکن اندوه  و سرنوشتِ دلَم

دفتری  از  اَزَل  مُقَرَّر بود