دنیایِ  مَنی  ای جان،  زیبایِ  مَنی  ای جان

لب را به سخن واکن، شیرین سخنی ای جان

شاید که خبر داری، شهد و شکر ارزان  شد

کاین شهد و شکر آمد،  شکَّر دَهَنی ای  جان

میراثِ  بهارانی،  پیوسته  و  حَیّانی

گلدستۀ تابانی، دشت و دَمَنی ای جان

چون حرفِ شراب آمد، گفتم به کناری نِه

کاین بادۀ ناب آمد، شُربِ  کُهَنی  ای جان

در پیشَ رُخِ چون زر، گُل را چه بُوَد مَنظَر؟

من چون گُلِ خشکیده، تو  یاسَمَنی ای جان

حیرانِ  چُنین  یارم،  نازَت  که خریدارم

قیمت  نَتَوان  گفتن،  گوهر ثَمَنی ای جان

تَن  خاکیِ  درگاه اَت،  بیدارِ  شبانگاه اَت

جانم شده درراه اَت، جانیّ و تَنی ای جان

زیباییِ  آن  روی اَت، وآن  خِرمنِ  گیسوی اَت

زَر  بارَد  از آن  چهره، سیمین  بدنی  ای جان

از  لُعبَتَکان   رَستَم، مِهرَت  به دل اَم  بستم

آن  لحظه   ندانستم، پیمان  شکنی  ای جان

03/Feb/19

Sartrouville