پُر کنم کوله ام از کهنه لباس، اندیشه….

می بَرَم تا بازارِ کهنه فروشان

امروز

تا که شاید بِخرندَش.

که به کارم نخورد

این همه کهنه گیِ ریز و درشت.

امّا،

چه خریدارِ عجیبی دارد

فکرِ کهنه

به بازارِ سیاه

خسته از جمجمه هایِ تُهی ام

با کُلاهی زَرباف و مُدرن

و نگاهی که به من می کند از زیرِ کلاه

و به گوشِ بغلی می گویَد:

بِنگر!

چه فقیری!

زانویِ لباس اَش پاره است!

از کجا آورده؟

این همه ژنده گی و کهنه گی اَش؟

این بدبخت!

و نگاهی

از سَرِ بخشش و از دلسوزی

و تَرَحُّم حتّی.

و به خود می گویَم

کاش میشد جُمجُمه اَش باز کنم

تا ببینم

که کدامین از ما

کهنه گی اش بیشتر است

مُخِ او؟

زانویِ من؟

و به یادِ حافظ

زیرِ لب زمزمه می کردَم من:

از صدایِ سخنِ پول ندیدم خوشتر

یادگاری که در این هیئتِ بازار بماند.

Sartrouville

17/Mars/2017