سبزه برگی بُدَم ستم دیده
برگ خشکی به شاخه چسبیده
مضطرب از نسیم پائیزی
وَه چه ا فتادنِ غم انگیزی
زرد و اُفتاده و چروکیده
از جفایِ زمانه خشکیده
بادِ سردی مرا زِ شاخه بِزَد
پُشتِ پا بر منِ فُتاده بِزَد
فَرشِ زردی به پایِ رهگذران
خِش خِشی از گلویِ دل نگران
زردی و خُشکی ام نشانۀ چیست؟
بجز از تشنگیِّ آب که نیست
زیور و نقشِ بوم و پرده شدم
دستِ صورتگری سپرده شدم
رنگِ موزونِ عاشقانِ جهان
بطن هر شعرِ عاشقانۀ جان
اُسوه و مقتدایِ زیبایی
نقشِ دلتنگی و دل آرایی
از درونم ندارد او خبری
آنکه من را نشانده دراثری
زردیِ چهره ام زِ خونِ من است
رنگِ افسردۀ درونِ من است
ذاتِ جانم ز سبزه خالی شد
همرَهِ قاصدِ تعالی شد
تا که دلتنگی اَش بهانه شَوَم
رنگِ مقبولِ عاشقانه شَوَم
24/Oct/19
Sartrouville