سبزه  برگی  بُدَم  ستم  دیده

برگ خشکی به شاخه چسبیده

مضطرب  از  نسیم پائیزی

وَه چه ا فتادنِ غم  انگیزی

زرد  و  اُفتاده  و  چروکیده

از جفایِ  زمانه  خشکیده

بادِ سردی مرا زِ شاخه بِزَد

پُشتِ  پا  بر منِ  فُتاده  بِزَد

فَرشِ  زردی  به  پایِ  رهگذران

خِش خِشی از گلویِ دل نگران

زردی و خُشکی ام نشانۀ چیست؟

بجز  از  تشنگیِّ  آب  که  نیست

زیور و نقشِ  بوم و پرده شدم

دستِ صورتگری سپرده شدم

رنگِ  موزونِ  عاشقانِ  جهان

بطن هر شعرِ عاشقانۀ  جان

اُسوه  و  مقتدایِ   زیبایی

نقشِ دلتنگی  و دل آرایی

از  درونم  ندارد  او  خبری

آنکه من را نشانده دراثری

زردیِ چهره ام زِ خونِ من است

رنگِ  افسردۀ  درونِ  من  است

ذاتِ جانم ز سبزه خالی شد

همرَهِ  قاصدِ  تعالی  شد

تا که دلتنگی اَش بهانه  شَوَم

رنگِ  مقبولِ  عاشقانه  شَوَم

24/Oct/19

Sartrouville