بَرآن شدم که بخوانم فقط برایِ دلم

به گوشِ وی بِرَسانم ترانه هایِ دلم

بزن به زخمه دلَم را بخوانَد از بَرِ تو

زِ تارِ تارِ وجودی ، که هم نوایِ  دلم

وگر دلم بخروشد به پایِ عشق وجنون

به سعیِ خود  بِنِشانم  بهانه هایِ دلم

چُنان که دیده گشایم بر آن جمالِ سَهی

شَوَم به دیده چومجنون، فُتم به پایِ دلم

قدم به دیدۀ من نِه که بی تو سَر نَشَوَد

شبانه روزِ وجودم  در این سرایِ دلم

شَبی  کمی  بِنِشینی  کنار بِستَرِ من

مگر دَمی به خود آیی زِ ناله هایِ دلم

به خاکِ پایِ وجودت که بسته ام امَیّد

به بوسۀ لبِ لَعلَت، که خون بهایِ دلم

رها کنم غمِ خود را، که زندگی بِدَمَد

فغان که زنده  نَشاید  دَمی  جدایِ دلم

لبم به شِکوِه بِبَستَم  که بسته ام پیمان

که با غریبه  نگویم  زِ ماجرایِ  دلم