برخی انسان ها مانندِ ساختمانِ از زیر موریانه خورده ای هستند با نُمایی بَزَک شده.

اندرون اَش که می رَوی، از در و دیوارَش کهنه گی و کَپَک می بارَد.

ای کاش، به موازات مُدِ لباس، مُدِ اندیشه نیز به بازار می آمد.

اینگونه، می شُد امیدوار بود به اندیشه ورزیِِ انسان ها.

بی اندیشه گی و بویِ کهنه گیِ اندیشۀ برخی انسان ها آزار دهنده است.