برخی انسان ها مانندِ ساختمانِ از زیر موریانه خورده ای هستند با نُمایی بَزَک شده.
اندرون اَش که می رَوی، از در و دیوارَش کهنه گی و کَپَک می بارَد.
ای کاش، به موازات مُدِ لباس، مُدِ اندیشه نیز به بازار می آمد.
اینگونه، می شُد امیدوار بود به اندیشه ورزیِِ انسان ها.
بی اندیشه گی و بویِ کهنه گیِ اندیشۀ برخی انسان ها آزار دهنده است.