شبهایی ست

که می نِشینی و خواب اَت نمی بَرَد

می شِتابی که بخوابی

تا شاید

همراه با رویایِ نیم شب

چونان نسیمی

گذر کنی به  آنسویِ پنجره ای

که به روی اَت بسته ست

و بنشینی کنارِ بستری

و بِنَوازی  گیسوانی

که دل اَت را خسته* است

اما نسیم نیز

بی خبر از رویایِ نیمه شب

دیری ست خُفته است …

خسته* = زخمی

Sartrouville

15/Nov/2016