به  پشتِ  میلۀ  زندان  زِ  ناله ها  مُردیم

زِ جورِ حاکمِ  نادان  چه  غُصّه ها خوردیم

صدایِ  مردمِ   آزاده  در  گَلو   خشکید

به  عُنفوانِ  جوانی  چه  زود  پَژمُردیم

به خواب، پَرتوِ  خورشید و  نور می دیدیم

نِگر که  در دلِ  شب ها چگونه  افسردیم

امیدِ   خاطرِ   آزردۀ   کَسان   بودیم

چگونه  راه  به  بیدادِ  ناکَسان  بُردیم؟

عِنانِ  خود  زِ  وثوقِ، نزدِ  ما   دادند

به دستِ  خود  چه  تَنابندِگان  که آزُردیم

شعارِ خانه  و کاشانه، بختِ  خوش دادیم

وجودشان  که  به  تنگنایِ  گور  اَفشُردیم

نشانِ  ضعف   بُده  “مرگ بر”  گفتنِ مان

گُمان بشُد  که  چون  رستمِ جهان، گُردیم

به   بَر، به سانِ  تناور  درخت  می ماندیم

چو شاخه ای که فُتَد خشک ونازُک وتُردیم

16/Jan/20

Sartrouville