عشقی زدوست بردل و برجانم آرزوست

روحی به جانِ بی سر وسامانم آرزوست

بر سازِ دل  نوازِ  پُر از شادی  و سُرور

چنگی  برایِ  روحِ  پریشانم  آرزوست

از زندگان و سیرتِ شیطان چه گویَمَت؟

وآن مردگان و چهرۀ بی جانَم آرزوست

بیتِ  تَری  زِ   نالۀ   فرزانِگان  زدم

آن شکوِه ها  و شاعر  دیوانم آرزوست

اینجا مَلَک طعنه بر دَمِ  ابلیس می زَنَد

از اَهرِمَن  فراری  و انسانم آرزوست

از  دَمعه هایِ  دیدۀ  بیدار خسته ام

لبخنده ای  کنارۀ  مستانم  آرزوست

از  ناله هایِ  جُغد  بیابان  دلم  گرفت

آن  نغمه های  بُلبُلِ  بُستانم  آرزوست

کو دلبری که دل بدهد بَرغُلامِ خویش؟

قلبی  چُنین  میانۀ   دستانم  آرزوست

همراهِ  او  زِ  آتشِ  دوزخ  گُذَر  کنم

بی رویِ دوست محبس و زندانم آرزوست

در خشکیِ  کویرِ  بیابانِ سرنوشت

آرایه هایِ  نم نم  بارانم  آرزوست

رنجی زِدردِ دوریِ جانان به دل نشست

بیمار و خسته جانم و  درمانم آرزوست

بشکست آن ترانه وعهد و وفایِ خویش

از یار جفا  دیدم  و  پیمانم  آرزوست

( بر وزن و ردیف غزلی از مولانا)