صَنَما  چه  بیقراری؟  که   قرارِ  عاشقانی

بِنِشین دمی کنارم  که  تو شاهِ  داستانی

که بگویمت چه ها شد سَرِ این غبارِ راهت

و چگونه دل بِبُردی، تو نه سارقی،که جانی

زِ ستارگان چه  گویم؟ که  تو  نورِ  آفتابی

بَرِ تو ستاره خامُش، تو شهابِ کهکشانی

زِ شکوفۀ  بهاران، به  میانِ  لاله  زاران

زِگل و چمن چه گویم؟ که تو سَروِ بوستانی

سَرِ سَجده بر ندارم زِ غبار و خاکِ  پایت

رَهِ  قبله ام  تو باشی  که  خدایِ  آستانی

چو شَوَد رُخت هویدا، همه عاشقانِ  شیدا

نگران به رویِ زیبا، غمِ دل خورَم  نهانی

زِ حسادَتَم بِمُردَم ، غم و خونِ دل بخوردم

چه کنم خروش خود را؟  که مرادِ دیگرانی

ز شرابخانه  گویم؟ ز ثواب  کعبه  خوانم؟

همه  حاجتم  بَرآمد، تو هم اینی  و هم آنی

چه  نیازِ رهبر اینجا  همه  کارِوانیان  را؟

تو که نور و رَهنُمایی تومُراد و ساربانی

همه صحبتم تو باشی چو گشایم این دهان را

دگر از کسی نگویم  که تو بَر سَرِ زبانی

شده سَر زِ پا  تمنّا  زِ  تو  اِی  نگارِ زیبا

شَر و شور و مستی ام دِه چو شرابِ ارغوانی

غم و داستانِ دل  را  به خدایِ خانه گفتم

و نِدا زِ دَر درآمد که  تو جامِ  شوکرانی

چو رَسی به کویِ دلبر اَرِنی نگفته بُگذر

که  نَیَرزَد  این تَمَنا  به جوابِ  لَن تَرانی

بیت آخر اقتباسی است از بیتی منتسب به حافظ، مولانا و سعدی( بیت الحاقی در یکی از نسخه ها). گرچه در میان اشعار هیچ یک یافت نشده است.