نِگَر ای دل! مرا جانِ جهان رفت

مرا  آرامشِ  روح  و  روان  رفت

و من آغشته در اندوه  و  ماتم

زِ آغوشم شتابان و دوان  رفت

کنون بَر سَر هَمی زن دستِ خود را

که  جانان  دلبرِ  شیرین  زبان  رفت

چو  اَختَر  چشمکی  میزد  شبانگه

گَهی  پیدا  بُد  و گاهی نهان، رفت

زبان اَم   از  حکایت   اَلکَن  و   بُکم

که سیمین ساقِ من، شِکَّر دهان رفت

کنون  پیمانِ  دل  را  با  که  بندم؟

زِ  دست اَم  دیدگانِ  مهربان  رفت

Sartrouville

09/Fev/2017