نِگَر ای دل! مرا جانِ جهان رفت
مرا آرامشِ روح و روان رفت
و من آغشته در اندوه و ماتم
زِ آغوشم شتابان و دوان رفت
کنون بَر سَر هَمی زن دستِ خود را
که جانان دلبرِ شیرین زبان رفت
چو اَختَر چشمکی میزد شبانگه
گَهی پیدا بُد و گاهی نهان، رفت
زبان اَم از حکایت اَلکَن و بُکم
که سیمین ساقِ من، شِکَّر دهان رفت
کنون پیمانِ دل را با که بندم؟
زِ دست اَم دیدگانِ مهربان رفت
Sartrouville
09/Fev/2017