با  جَفا  دیده  حرفِ  دل   بزنم

زانکه می فهمد او چُنین که منم

می نویسم  زِ  عاشقی  به  قلم

صحبتِ تازه ای  زِ  عشق و  دلم

گَر  که  دردی  زِ  دل  دوا  نشود

گَر غَم اَش  از  دِلَم  جدا  نشود

تازه می گویم ای دل اَت پُر خون

ای  سرآسیمه  دل! چُنان  مجنون

زاین  سِتَمگَر  توقّعِ  یاری؟

چَشمِ خود بر جفا پیشه می داری

گِرِهی  زین  اَبرُوانِ   خود   واکُن

با  غم   و  دردِ  خود  مُدارا  کن

زین جهانی که مَملُو  از صَنَم است

سهمِ تو  اَشک و رنج  و  غم است

خونِ دل میخوریّ و یاری نیست

پُر  زِ اندوه و  غمگساری نیست

مَر تو  را  با  زمانه کاری نیست

از جفا  پیشه  انتظاری  نیست

جام  و  پیمانۀ  دلت  بَر  گیر

مستی و زندگانی از سَر گیر

تیشه  بر  ریشۀ  زمانه  بزن

عاشقی بس، که عاقلانه بزن

بِنِشین  بَر، تا  دَمی  بیاسایی

زُلفِ خود  زآشفته گی  بیارایی

دیده بُگشا  و  خود در  آیِنِه بین

دیدِگان اَت  دلی  ندیده  چنین؟

بگذر از عشق و زین پریشانی

رُفته  کُن اَخمِ  خود زِ پیشانی

عشقِ جانانه قصّه و  سَمَر است

سهمت از عاشقی دوچَشمِ تَر است

نَفَسی  تازه کن، ترانه  بخوان

پُر زِ  لبخند و بی بهانه  بخوان

قصّه از عاشقی بگفته بَسی

که تُرا  زندگی همین نفسی

Sartrouville

Oct/2016