دست در حلقۀ  آن  زلفِ دو تا  نتوان کرد

تکیه  بر  عهدِ  تو  و  بادِ  صبا  نتوان  کرد

آمدم  شِکوِه کنم  از  غمِ یار  و  دلِ  خود

از دلِ خود، گله بی چون و چرا نتوان کرد

عهد بستم که دمی شاد  زی اَم در  بَرِ تو

شادی و هِلهِله بی لطف و صفا نتوان کرد

همۀ   زندگی اَم  عشق  و  وفا داری  بود

گرچه  با  یارِ  جفا پیشه، وفا  نتوان  کرد

تَرک گویَم خَمِ گیسوی تو و رویِ  چو مَه؟

آن سیَه مویِ رَها  را  که  رَها  نتوان کرد

دلِ من  هم نَفَسِ  ناله  و صد  فریاد است

چه کنم ؟ با  دلِ  شوریده  صدا  نتوان کرد

برقِ عشق و غمِ دلداده زِ چَشم اَت پیداست

عشق بازی  و جَفا  را  به  خَفا  نتوان کرد

از چه رویی پِیِ اِنکارِ دل و معشوق است؟

یار و  معشوقه که  پنهان به ردا نتوان کرد

هر که  پیمانِ  وفا  بست  و جفا کرد، بگو

عاشقی  داعیه  با  رنگ  و  ریا نتوان  کرد

Sartrouville

11/Fev/2017