شبی به خَلوَتِ من آ، مکن عیان که نهانی

به بوسه ای به کناری که زندگی بچشانی

زِ  دیگران  بِگُسَستم  زبانِ  شِکوِه  ببستم

نخوانده های دلم را  نه دیگران  نه تودانی

نَهُفته ام  غمِ  دل  را  به  کُنجَ  دِنجِ  زبانم

از این غُبارِ دو چَشم اَم غمِ نهان تو نخوانی

نکرده ام چو گناهی که عشقِ چشمِ سیاهت

منِ فُتاده ترین  را  به خَشم خود  زِ چه رانی؟

گَرَم  بُرَنده  به  تیغی  و  یا  نشانۀ  پیکان

سِپَر به سینه  نبندم  که ماه و شاهِ زمانی

ندیده ام چو تو ای گُل! نشانه ای زِ بِحاری

به کامِ حیرتَم ای جان! که عاقبت به چه مانی

بَرَم  حکایت  خود  را به  هر  دیاری  و بَرزَن

شَوی چو شُهرۀ  دنیا  مُرادِ عشقِ  جهانی

گَهی گشوده ام این دل به خَلوَتی و دُرودی

بُوَد  پیامِ  دلم  را  به  خستگان  برسانی

همه امید من آن بُد که گرغم اَم به تو گویم

مرا به  گوشۀ  چَشمی زِ دامِ غم   بِرَهانی

مرا نخوانده  بیایم  سرم به  خاکِ تو سایَم

که بی نیازِ به  آنی به سویِ خود بکشانی

نه چون حکایت سعدی که یا زبانی و یا جان

شنو حکایتِ من را  که  بَر زبانی  و  جانی

به سعی و هِمَّتَم ای جان! گرفته ام ز تو پیمان

که هر چه  حادثه  اُفتَد  کنارِ من  تو  بمانی

05/Dec/2018

Sartrouville