پیوسته سری  بَر سَرِ  هر کوی  بِسایی

این بی  سر  و سامانه  نداند  تو کجایی

گفتم که  دَمی  بر  منِ  بیچاره  نظر کن

گفتی کـه نظر بازیِ  هر بی سر و پایی ؟

شعری زِ  برایِ  تو  سُرایَم، دل  و  جانم!

آهنگِ  دل اَم  را  تو  بِسازیّ  و  سُرایی

گفتم که خدا مَرحمتی بر دلِ بی مهر

اما به چه امّید و به لطفِ چه خدایی ؟

بیمارِ  به  امّید دوا  در  پیِ  درمان

بیچاره نداند، که نه دارو، که بلایی

بیمارِ تواَم، دردِ دلم از غمِ عشق اَت

با چشمِ سیاه و خَمِ اَبرو  که دوایی

آواره ام  و در به درِ کوچه و کویَم

سامانۀ من کویِ تو باشد، که نوایی

چَشمانِ تَرَم  بَر  دَرِ این خانه  و لیکن

دانم که در این خانه نیایی که  نیایی

دل بر دگران دادی و افسوس که هر شب

رویایِ تو بینم  که تو معشوقۀ مایی

حیران شده پیمان که دگر باره ببیند

شاید که به لطفی زِ دَرِ خانه در آیی

Sartrouville

Oct/2016