تکه هایِ دلِ چون آینه ام

میبرم همره خود

میکشانم با خود

تا جایی

که دگر هیچ تنابنده ای

نتواند آزُردَش

با کلامی

ز بی مهری ها.

نگهش میدارم

در دست

با نوازش هایی

که بی بهره بوده است

تا نفس هایِ آخِر.

نِگهش میکنم و درد و غمش میگوید

گِلِه از بیش و کمش میگوید

تا زمانی

که دگر هیچ نمانَد

ز تپش های دلم

وقتی رفت

میسپارم در خاک

و به او آهسته میگویم

بدرود ای کهنه دلِ آزرده

ای دلِ لطمه ز یاران خورده

کَس ندانست کمی قدر تو را

و ندیدند دمی دردِ تو را

همه یِ عمر دوام آوردی

وین همه عشق به پیمانه یِ جانان کردی

و چه خوش باور و نادانی تو

و ندانستی

که ز پیمانه یِ تو مینوشند

و چنان میشکنندت

که دگر هیچ نمانَد از تو

و تو میمانی و من ….

…  …   ……

و من و تکه هایِ دلِ چون آینه ام

آری آری ای دل!

اینچنین اند کَسان

بدرود!

Sartrouville

18/Mars/2017