روحم  از این سراچۀ  ویرانه  خسته است

کارم  زِ شور و حالِ  جوانی  گذشته است

چون شاخه هایِ خشک و پریشان وغمزده

در انتظارِ  بارِشِ  باران  نشسته  است

چَشمی  چگونه  بر تَن  رنجور و ناتوان؟

کاین رشته هایِ نازک عمرَم گسسته است

دستم  نمی رسد  که  گره  واکُنم  زِ  پای

راهم  به  نور و  دیدۀ  امّید  بسته  است

سَدّ شد به عطف، راه و گذرگاهِ  روزِگار

کاین قَنطَره زِ غُرّشِ توفان  شکسته است

پیمان! مَجوی  چاره  زِ  بیدادِ  سرنوشت

خوشبخت و شاد آنکه زِ ویرانه رسته است

09/Dec/19

Sartrouville