مَنِ دل مُرده ببین با دِگَران می خَندَم

که غَم اَم مُستَتِر و مویه کُنان می خَندَم

چاره ای مانده مَرا زیرِ چُنین بارِ غَمی؟

غَرقِ اَندوهَم و زین بارِ گِران می خَندَم

مَنِ دلداده همان بِه، شَبِ تارَم باشد

روزها سِیلِ غَم و نیمه شَبان می خَندَم

هچو خُشکیده درخت اَم، سُخُن از بی آبی

مَصلِحَت نیست، کُنون تشنه لَبان می خَندَم

دَمی از خانه برون آ و به دیدارَم آ

تا ببینی که بدونِ تو چِه سان می خَندَم

تا نگویَم سُخُنی از بُتِ جانانۀ خود

از پَسِ رَفتَنِ آن سَروِ چَمان می خَندَم

رنگِ رُخسارِ من از خونِ دِلَم باشد سُرخ

از پَریشانیِ دل هایِ کَسان می خَندَم

اَشکِ پیری نَبُوَد مایۀ آزُردگی اَم

به زمانی که بُدَم خام و جَوان می خَندَم

به دو پیمانۀ مِی یادِ وی از دل نَرَوَد

پُشتِ جانان به دو چَشمِ نِگَران می خَندَم

همه جا صُحبَتِ ناکامیِ پیمان باشد

گرچه این دل شده رُسوایِ جهان، می خَندَم

15/Dec/2018

Sartrouville