افسون شده  و عاشق و رسوای  زمانم

مهرَت به دل اُفتاده، دل  اُفتاده  به جانم

رفتم که  زِ خاطر  بِبَرَد این  دلِ  خون  بار

لیکن  رُخِ  جانانه  ندیدن  نتوانم

هَر رَه که به سویی بِرَوَد صَرفِ محالی

جُز  کویِ  تواَم  طَرقۀ  دیگر  که  ندانم

شعری  بِسُرایَم   زِ  بَرِ   دلبرِ  سیمین

آوازِ  دل اَم   را   بَرِ  جانانه   بخوانم

تیری  ز کمان  اَبروِ  دُردانه  بَر آید

آن  را  به  میانِ   دلِ   دیوانه   نشانم

از لحظۀ  دیدار تو  اِی  جانِ  دل افروز!

مجنون  شدم  و  عاشقِ  زیبایِ  جهانم

صَد حلقه  زدم  بَر دَرِ این  خانۀ  بسته

زآنجا  که  براندی  و بگفتم  که  مَرانَم

دستم که به ساق و خَمِ گیسویِ  تو باشد

چَشمم به دهان اَت که بپرسی که چِسانم

محبوبِ  زمان  و همۀ  خلقِ  جهانی

مغرورَم  از  آن، کهنه  حریفِ  دگرانم

چون رویِ تو بینَم چه بگویم؟ که چو بُکمَم

خواهم  که بخوانی به دو چَشمِ  نگرانم

سنگینی عشقی بِکِشَم  یکسره  بر دوش

قَد  خَم  نَکُن اَم  زیرِ چُنین  بار  گرانَم

حیران شده پیمان که به بیداری و رؤیا

نام اَت همه  جا  گشته چرا وردِ  زبانم؟