دموکراسی را در کوتاهترین شکل آن، حکومت مردم بر مردم تعریف کرده اند، واژه ای که برگردان آن به زبان پارسی میشود “مردم سالاری”.

سال ها است که حکومت ( نه جمهوری، که جمهوری، خود، پیامد دموکراسی است) اسلامی ایران این واژه را با ظرافتی خاص به “مردم سالاری دینی” تغییر داده و به جای واژه دموکراسی از آن استفاده می کند. گرچه این مقوله بیشتر به تحریف نزدیک است تا تعریف.

حکومت دینی، تا جایی که از کتاب های آسمانی! و متون دینی استنباط میشود و به صور مختلف، مستقیم و غیر مستقیم در این کتاب ها ذکر شده، حکومت خداوند و فرستادگان او است بر روی زمین و به طریق اولی، در اسلام نیز حکومت الله و رسول الله است و در آئین تشیع نیز امامان و معصومین و ولی فقیه و امام زمان که در راه است تا با حکومتش عدالت را در سرتاسر کره زمین گسترش دهد، نیز بدان افزوده شده.

مشاهده میکنیم که در هیچیک از متون دینی، نامی از حکومت مردم بر مردم برده نشده و بالعکس، بر مردم حکومت میشود از جانب خداوند (الله). تمامی دستورات از جانب خداوند صادر شده است یعنی رابطه ای کاملا یک سویه از جانب حاکم مطلق. حرام، حلال، مستحب، واجب، جهاد و ….. هزاران واژه و عبارت دستوری.

رفتار و گفتار حاکمان اسلامی نیز دقیقا گواهی بر همین مدعا است. رهبران مذهبی در پی جلب رضایت خداوند (الله) هستند نه مردم. بارها نیز، به درستی، اعلام داشته اند که حکومت اسلامی مشروعیت خود را از خداوند میگیرد نه از مردم.

وقتی واژه دموکراسی در دین بی معنا است، به طریق اولی، جمهوریت نیز که از پی آمدهای دموکراسی است، مفهوم خود را از دست میدهد و حکومت جمهوری اسلامی به نوعی حکومت جعلی محسوب میگردد. کدام جمهوریت؟ در کدام دموکراسی؟ و در کدام دین؟

در حکومت دینی، حاکم و سالار، خداوند است و اوست که فرمان میدهد و الباقی بندگان اویند.

دموکراسی (مردم سالاری) و دین، مانند آب و روغن است که درهم شدنی نیست. سالار کسی است که فرمان میدهد بر بندگانش (مردم).

سالار فقط یکی است، باید انتخاب کنیم …