برخیز و  بیا  زآنکه  تویی  راحتِ  جانم

بیمارِ تو باشم که  تویی  روح  و  روانم

هَر دَم زِ تو گویم همه در فکرِ تو باشم

دیوانه ام  و مسخِ تو  شُد  فکر  و  زبانم

گمگشتۀ کوی اَت شدم و خانه به دوشَم

انگشت  نُمایِ  همۀ  خلقِ  جهانم

گفتم  که  بیاسایَم  و از دل  بِپَرانَم

لیکن  رُخِ   جانانه   ندیدن  نتوانم

خواهم که دمی  رخ بِگُشایی که ببینم

چَشمِ سیَهَت  را  به  دو چشمِ  نگرانم

زیباییِ  آن   رویِ  دل آرا  به  که  گویم؟

وآن مویِ سیاهی که رُخ اَت کرده نهانم

پیمانۀ  جان  را  به   تو  دادم ، نَهَراسم

گَر  با  نوکِ  مژگان  بِزَنی  تیر  و  کمانم

Sartrouville

11/Dec/2016