روزگاری ست

که سیمایِ تو از من دور است

روزگاری ست

دل اَم مَهجور است.

همه روز و همه شب

در به در و حیران است

دلِ غمدیدۀ من

نگه و دیدۀ من.

لیک

در میانِ همۀ آدمها

از وَرایِ همۀ پنجره ها

نیست آن چشمِ سیاه

نیست آن برقِ نگاه

و من آهسته به دل می گویَم

که فراموش کند پنجره را!

و صدایِ قدمِ خاطره را

روزگاری ست

دل اَم در گور است ….

Sartrouville

16/Dec/2016