از بام و برف گویم و بامِ بیش و برفِ بیشتر؟ نه، که برف بَر بام نشینَد.

برف را دَر اَندرون چه کار؟

از جان می گویم و از دل، که هرکه جان و دل اَش بیش، عشق اَش بیشتر.

که عشق، نَه بَر بامِ جان، که دَر اَندَرونِ دل نشینَد.

عشق را بر بام چه کار؟

برفِ بَر بام، به مُژّه بر هم زدنی، آب میشود و از بام اَت پَر می کشد و باز تو می مانی و بامِ خشک و تُهی از برف.

اما، عشق که در اندرونِ دل اَت آب شود، نه از دل رَوَد، که بَر دل نشینَد.

حتّی خسته از عشق که باشی، باز، می گویی :

دَر اندرونِ منِ خسته دل ندانم چیست

که من خَموشم و او در فغان و در غوغاست ….

که حتی خسته و خموش نیز، زنده از عشق و غوغایِ اندرون خواهی بود.

که عشق، خودِ زندگی ست …

زندگی، عشق و دیگر هیچ ….

Sartrouville

11/09/2016