سالِ  دگری  با  غمِ  جانانه  سِپَر  شد

سالی به هزاران غمِ هجرانِ تو سَر شد

رفتم  زِ  غَمَت  بَر  دَرِ  میخانه  نشینم

لیکن عَسَس و عابد و داروغه  خبر شد

گفتم که  نَخُسبَم  که مَهِ  رویِ  تو بینم

ازبخت بَدَم ماه نهان گشت و سحر شد

تا  دیده بَبَستم  که نهان مانَدَم  این غم

اشکی که به چشم آمد و برگونۀ تَرشد

شَهری که  مرا شُهرۀ  آرامشِ  جان بود

بوسیدنِ  لعلِ  لبِ  تو  عُذرِ  سفر  شد

اندر پیِ  تو  شهر و  دوصد  بادیه گشتم

آرامشِ خود  دادم  و  رَه نَفسِ خطر شد

شادم  که  دلم  بر  دلِ  بیگانه  نَبَستم

از بی سر  و  پا دلبَرَکانی  که  حذر شد

از لرزشِ دست  و دلِ من  گشته هویدا

پیمانۀ  جانم  زِ  غمت  زیر  و  زِبَر  شد

09/Mar/19

Sartrouville