دلی  به  خاطرم  آمد  که  مُبتلایِ  تو بود

که هرچه بر سَرَش آمد غم و بلایِ تو بود

سکوتِ  هَمچو فغان  و لبانِ  بسته  خَمُش

سرود و نغمۀ  زیبا، دَم  و صَلای  تو بود

ندا رسیده  زِ اَقصی  که  بی  تو  غمگینَم

جنون  گرفته مرا  گوئیا  صدای  تو  بود*

هوا هوایِ  تو بود  و  نَفَس  کِرامتِ  تو

هر آنچه در نَفَسی بُرده ام هوایِ  تو بود

سکوت و سوزِ زمستان  زِ ناله هایِ من و

شکوهِ  سبزِ  بهاران  زِ خنده هایِ  تو بود

کنون به دستِ تو دادم که سینه ام بشکست

دلی که بر توهدیه شد و خون بهایِ تو بود

چو رُخ  به  دیده  گشایی ترانه ها خواندم

غَریو  و  آهِ  شبانگه  بهانه هایِ  تو  بود

ز غُربت اَم  به  تو گفتم  که  آشِنایِ  منی

و  ناله هایِ غریبی  که  آشِنایِ   تو  بود

سَرَم  به  سَجده  نِهادم  به  آستان  و  رَه اَت

نِگر  که  پینۀ  صَدرَم  زِ خاکِ  پایِ  تو  بود

دو دستِ  من به  سَما و  به  التماس  و  دعا

دو دیده ام  به در  و  دَرگه  و سَرایِ  تو بود

همه ستاره هایِ  شبانگه  زِ  نورِ  چشمان اَت

و  نورِ  صبحِ  درخشان  ز جلوه هایِ  تو بود

گفتی که  سَر به  رَه  بِنِهد  گر که  عاشقِ من

وَللّه  نگر  که  سَر و جانِ  من  فدایِ  تو  بود

به بانگِ شادی و بِهجت  گشوده شد  دَهَن اَت

طنینِ  صبحِ  سعادت   دَم   و  ندایِ  تو  بود

حاشا که مَستورِه ای  کُنَم اَش این خَراشه  را

زخمی که بر دلِ من از شکنجه هایِ  تو  بود

شب اَم  هر آینه  روشن شده  زِ  نورِ تو چون

بر  آسِمانِ  نگاه اَم  ستاره هایِ  تو   بود

25/Jan/2019

Sartrouville

*مصرعی از کامنت امیرحسین تاجعلی بر دوبیتی، که انگیزه ای شد به غزل.