چُنان که زخمه نوازم، به دل  ترانه نشد

ترانه ای  بَرِ  آن  اَبرویِ  کمانه  نشد

برای خالِ لبانَش، دو چشمِ فتنه گَرَش

زمانه ام به سرآمد در این میانه، نشد

بگفتم اَش زِ در  آی و  کنارِ من  بِنِشین

چُنان که حیله بکردم، درونِ خانه نشد

بر آن شدم بِفِرِستم خطی به خونِ دلم

رساله ام  به  دو  تکّه، ولی روانه  نشد

نُمودَم اَش به شبی تکّه پاره های دلم

لبی به خنده گشود و غمی بهانه نشد

به خواهشی که فُتاده سرم به خاکِ رَهَش

نگارِ من که نشد، سَرمدِ  زمانه  نشد

به پایِ او بِگُشودم  دَمی خزانۀ  دل

ولی دو دیده ببست و رَهِ خزانه نشد

دو بوسه ای زِ لبانش، نصیبِ پیمان شد

لَبی  بهانه  بکرد  و،  در  آشیانه  نشد