نمی دونم

زندگیه دیگه

یه وقتایی سقف بالایِ سَرِتِه

یه وقتایی هم نیست

نیست که نه ، یعنی هست

ولی اینقدر بلند و آبیه که لمس نمی شه

دست ات بهش نمیرسه

سقفِ خونۀ آدما، مثلِ سقفِ فکر و دِلِشونه

برخی کوتاه و سفت و سخت و بی دَرز

برخی هم باز و بلند و آبی

با ابرهایی نرم تر از بالشِ پَرِ قو

و پُر از ستاره هایی از جنسِ نور.

وقتی از درد می گریزی

سقف اَت هرچه بلند تر

فریادَت رَسا تر

سقفِ خونه اَت که بلند و آبی باشه

معنیش اینه که سقفِ دِلِت بلنده

و تمامِ دنیا خونۀ توست

نه یه چار دیواریِ تَنگ به نام خوشبختی

که نخوای با کسی قسمت اش کنی

آواره نیستم

سقفِ دل اَم بلندتر از فکرِ آدماست.

بدرود!

Sartrouville

05/May/2017