بَرَم دو یَد  بَرِ سینه  بر آستانِ تو باشم

پرنده همچو کبوتر در آسمانِ  تو باشم

گُمان مَبَر که  چو رفتی رَوَم به سویِ دیاری

بِبایدم  به  صفی  از  سپردگان  تو باشم

مرا به  چله  بگیری، چُنان رها بِنِمایی

که  همچو قاصدِ اَبرو چنان  کمانِ تو باشم

قدم به دیده گذاری و بَه چه خوش بِخَرامی

چو دَرگَهی زِ گُلسِتان  و بوسِتان تو باشم

چه حیله ها بِنِمودم به سعیِ خود که دمی را

چو مُرغکی که بِبَستی  در آشیانِ تو باشم

خوشا دمی بدهم جان  بر آن دو چَشمِ سیاهت

چو مُژِّه ای  سِپَری بَر  دو دیدگانِ  تو باشم

بدان رَجاء بدهم جان  که بسته ام به تو پیمان

که خِیلِ دیدۀ خونینِ  زِ عاشقانِ  تو باشم

وگر کنون بدهی هان! دو بوسه از لَبَت ای جان!

بر آن  شَوَم که چو گُردی  به داستانِ تو  باشم