گاهی سیاسَتِ خُشک و بی روح، چنان آزارَت می دهد که دست به دامانِ لطافتِ شعر و ادبیات و موسیقی  می شوی تا شاید تلفیقی از این دو مُسَبِّبِ تَلطیفِ جَوِّ سیاسیِ ذِهن اَت باشد که بزرگترین هنرَت می تواند همراهیِ لطافتِ زندگی و عشق، با خُشکی و خُشونتِ سیاست باشد.

و هر از گاهی سیاست را رها می کنی و وامی گذاری به سیاست بازانی که از قَضایِ روزگار، بهره مند چنین دکّانی اند و خود دل به عشق و شعر و موسیقی می سِپاری.

که زندگی زیباست با دلخواسته های اَت …