هرگز زِ یاد می نَرَوَد سیرتِ سیاه
هرگز زِ یاد می نَرَوَد یارِ نیمه راه
هرگز زِ یاد می نَبَر اِی یارِ آشنا!
این قامتِ خمیدۀ مظلوم و بی گناه
خوش می رَوی زِ باده، چه مستانه می رَوی
اُفتاده ای خُمار، پس از مستیِ پگاه
یک دَم نظر کنم به رُخ و دیدۀ تَرَت
بعد از هزار مستی و بیراهه و گناه
بنگر به طَرقه ای که نشان داده ام تو را
لیکن حَذَر نشد زِ گذرگاهِ اشتباه
آن مِی حرام باد زِ پیمانه اَم، بِدان!
هرگز زِ یاد می نَرَوَد سیرتِ سیاه
Sartrouville
15/Avril/2017