هرگز  زِ  یاد  می نَرَوَد  سیرتِ  سیاه

هرگز  زِ  یاد  می نَرَوَد  یارِ  نیمه  راه

هرگز  زِ  یاد  می نَبَر   اِی  یارِ  آشنا!

این  قامتِ خمیدۀ مظلوم  و بی گناه

خوش می رَوی زِ باده، چه مستانه می رَوی

اُفتاده ای  خُمار،  پس  از  مستیِ  پگاه

یک  دَم  نظر  کنم  به  رُخ  و دیدۀ  تَرَت

بعد  از هزار  مستی  و  بیراهه  و  گناه

بنگر به طَرقه ای که نشان داده ام تو  را

لیکن  حَذَر  نشد  زِ  گذرگاهِ   اشتباه

آن  مِی حرام باد  زِ  پیمانه اَم، بِدان!

هرگز  زِ  یاد  می نَرَوَد  سیرتِ  سیاه

Sartrouville

15/Avril/2017