عشق و مستی، زندگی را زیوَری

زندگی  بی  آن، درختِ  بی  بَری

لیکن از من این حکایت می شِنو

قصّه  ها گویَم   برایَت  می شِنو

قصّه  گویم  از  زمانِ  زندگی

از دل و  حیرانی  و  بازَندگی

گر مرا فرصت نباشد وایِ من

تا به گوشِ کَس رسد هیهایِ من

روزِگاری خانه ام  آباد  بود

خانه ام آباد و دلبر شاد بود

دلبر  و  جانم مرا  سامانه  بود

او چُنان شمع و دلم پروانه بود

عاشقی ام در جهان  آوازه  شد

نام اَش آمد، داغِ عشقَم تازه شد

در  فراز  و در  نشیبِ  راهِ من

هَمرَهِ هر  راه و  هر  بیراهِ من

با تن و  جان و  روان  آمیخته

آتشِ عشقی به جانم ریخته

ناگهان  کاشانه ام  آوار  شد

عاشقم از عاشقی بیزار شد

ریسمانِ عاشقی ها پاره شد

دلبرم  رفت  و  دلم  آواره شد

رفت و آتش بر دلِ و جانم زده

زار  و  آشفته، پریشان، غمزده

خنجری بر  قلبِ حیرانم  بِزَد

پشتِ پا بر عهد و پیمانم بِزَد

اندرونِ جان و روحم خانه کرد

قلبِ  شیدایِ مرا دیوانه  کرد

فکر و جانم در برِ سیمین بَری

در بَرِ  سیمین  بَرِ  افسونگری

چشمِ عاشق از فِراقش خون بُوَد

عاشقی را دل نباشد، چون  بُوَد؟

عشقِ من عود و دلم چون مِجمَری

کاین  نشانِ  عاشقی  چَشمِ  تَری

پایِ من گَر  رَه نیاید  خسته بُد

خسته از دلتنگی و دلبسته بُد

رفته در پایم همه خار و خَسان

جُملِگی از هَمرَهان  و ناکَسان

دشمن اَم  آمد زِ  در،  شد  یاورم

خِیمه زد بر این دلِ خوش باورم

هَستی ام آتش گرفت و سوختم

حرفِ  نا  گفته، لبانم  دوختم

گُفتَم اَش با  او  بگویم  از  فِراق

از فِراق و دردِ عشق و اشتیاق

آنچه گفتیم اَش خریدارَش نشد

زانکه در  اندیشۀ  یارَش  نشد

نا پشیمانی زِ  راه  و  از قَدَم

فارغ  از اندیشۀ جور  و سِتَم

راهِ وی  اندیشه و تدبیر نی

زانکه او که مُرغَکِ انجیر نی

روزِگاری عاشق و جانم بُده

هَمدِل  و هَمراهِ  ایمان اَم بُده

روزِگارانی  بُدَم خیره  به  راه

لیک از او  رقعه  نیامد غیرِ آه

آتشی  بَر  خِرمنِ  جانم  بِزَد

تیشه ای بر روح و ایمانم بِزَد

آتشِ عشقی که جانم سوخته

شعله ای از جانِ  من  افروخته

جسم و جانم شد سیَه اندرحریق

دل به  دریایی  فُتاده  چون  غریق

رفت و بر روح و  روانم پا  گذاشت

قلبِ  شیدایِ  مرا  تنها  گذاشت

بایَد اَش سازَم دلم را چاره ای

چاره ای  بر  این  دلِ  آواره ای

فصلِ سرما رفت و  آمد  نوبهار

شور و حالِ زندگی شد آشِکار

دیده بر هم بَر زَنی خواهد گذشت

بر فقیر و بر غنی، خواهد گذشت

سینه ام از  بویِ گُل  آکنده شد

فصلِ هجرانم سرآمد، خنده شد

دشمنِ افسردگی ها خنده بُد

خنده ها بر  هر لبی زیبنده  بُد

باید اَم از هر  غمی  آزاد  شد

باید اَم با هر گُلی دلشاد شد

باشَد اَت  اندیشۀ  امروزِ  خود

فارغی  از عُسرتِ  دیروزِ  خود

شادی اَت بَر دردِ بی درمان دَوا

غم  اگر  بَر  دل  نشانی، نا روا

خنده  از لبها  رَوَد جایِ غم است

غم برایِ هر دلی چون ماتم است

خاطراتی  کاو  زِ  غم ها  پاک  شد

شورِ هستیّ اَش سپس ادراک شد

Sartrouvile

06/Avril/2017