مرگ، دردناک نیست.

وقتی مُردی، دیگر نیستی که ببینی خویشتنِ خویش را.

امّا، مرگِ امید، دردناک ترین است.

روزی هزاران بار می میری و زنده می شوی،

و روزگاران اَت را سپری می کنی در گوشۀ زندانِ سرنوشت،

و آب شدنِ تدریجی اَت را،

ذرّه ذرّه می نِگری در آینۀ زندگی،

تا لحظۀ رهایی.

تنها شکنجه ای که ابزارش عشقِ به شکنجه گر است.