صدایِ پاست،

اینکه می شنوی

همیشه صدایِ پایِ عشق می آمد

صدایِ پایی آشنا با گوش های اَت

سال ها

با طَنینی حتّی آشناتَر از عشق.

و تو بودی و دستانی پُر مِهر و نَوازِشگَر

و آغوشی که بویِ بهار و یاس می داد

امّا

این بار، تنها صداست

فقط صدا

نه طنین است و نه عشق

که نِداست

نِدایی که تو را می خوانَد

به راهی برایِ رفتن

با بلیتی یک سویِه

در دستانی سرد

و نگاهی سرد تر

از زمستانی دلگیر و غمناک

و تو،

چه معصومانه

باور نداشتی

که برف می نشیند بر جایِ شکوفه

و انجمادِ عشق را …

ماندنی تهی از عشق؟

هرگز!

هنگامِ رفتن است و وِداع

هنگامۀ ماندن نیست…

Sartrouville

05/Mars/2017