چَشمانِ خسته ام زِ فِراقَش  نَخُفته  است

وین قلبِ بی زبان  غمِ  دل  را  نگفته است

همچون جوانه ای که  شَوَد  غُنچه در  بهار

مِهرَش درونِ  سینۀ  محزون شِکُفته است

آن روی مهوَش و نگهِ  مست  و دل رُبای

گرد  و  غبارِ  خاطرِ  آشُفته   رُفته   است

از  دل  نَتَوان  بُرده  بُرون  یادِ  رویِ  او

چون عشق و آرزو که درونَم نهفته است

خواهم  گُشایم اَت  صدفِ  دل که بنگری

زیبا جواهری که  چُنان  دُرِّ  سُفته  است

Sartrouville

07/Jun/2017