فصلِ گُل و  رقص آمد و  ابر آمد  و  بارانِ بهار  است

بارانِ  بهار و  لبِ  یار  و  هوسِ  بوس  و  کنار است

چون فصلِ بهار است

هر گوشۀ صحرا  نگری  شاخه گُل  و  شاپره  بینی

فصلِ چمن  و پیرهن  و سیم تَن و  دلبر و  یار است

چون فصلِ بهار است

چونکه  گذر اَت  بر  درِ  میدانِ  فروشِ  تره  افتاد

هر میوۀ  نوبر  که تو الآن  بخری  همچو خیار است

چون فصلِ بهار است

کاری  به  درِ  کارگَه  و  مزرع  و  برنامه  نداری

گویی که بهاری و صفایی و کجا موسمِ کار است؟

چون فصلِ بهار است

با  دلبرِ  خود  گَر  بِرَوی  در  دلِ  هر  کوچه  و  بازار

گر  اَشرَبه  و  اَطعَمه بَر  وِی نَدَهی کارِ تو  زار است

چون فصلِ بهار است

گر عشوه فزون شد  به تو آن دلبَرَکِ خوش قد و بالا

زیبایِ من  و عشقِ من  و عُمرِ منی  چارۀ کار است

چون فصلِ بهار است

خوش باش کنون! چون خبر  از حسرتِ  آینده  نداری

نُه ماهِ  دِگر  فصلِ  وَرَم هایِ  شکم  بر سَرِ بار است

چون فصلِ بهار است

با یار سفر کردن  از  آن به  که  در  این خانه  بمانی

عشقِ  سفرم  قاطر و ماشینِ سواری و قطار است

چون فصلِ بهار است