گیاهانِ گُلدان های اَم را آب می دهم

آبی می پاشم بَر برگ هایِ شان

تا ادامه دهند جوانه زدن هایِ بهاریِ شان را.

آبِ تازه برایِ ماهی هایِ قرمزِ کوچک اَم می ریزم

که تا زنده اند نفسی بکشند به راحتی و آرامش

و همسترم را

با مهربانی و نوازش، غذای اَش میدهم

تا بداند دست هایِ مهربانی هست

هنوز …

تا بهار راهی نیست

می نِشینَم

برگ هایِ خاطراتَم را مُروری می کنم

یک به یک

و هر دم، نگاهی به ساعت

و می شِمارم ثانیه ها را

تا “بهار” از در درآید

شاید…