در دل اَت سبزیِ عشق
امّا
گونه های اَت سرخ
رُخ، بَر اَفروخته از قرمزیِ خون دلی
وَ زِ بَرقِ نِگَهی
و صدایِ قدمی
که دمی بنشینَد
و بگویی همۀ رازِ دل اَت
امّا …
چه نیازی به زبان ؟
لب فروبسته ای از هر سخنی
که نگاه اَت
می نَوازَد همۀ سازِ دل اَت
چه زبانی ؟ چه زبان ؟
که غمِ عشق
فرو ریزَد از هَر نِگه اَت
که زبانِ عشق
می تَراوَد زِ دو چشمِ سیه اَت
تا نگاه اَت هست
چه نیازی به زبان ؟
Sartrouville
Sep/2016