در دل اَت سبزیِ عشق

امّا

گونه های اَت سرخ

رُخ، بَر اَفروخته از قرمزیِ خون دلی

وَ  زِ بَرقِ نِگَهی

و صدایِ قدمی

که دمی بنشینَد

و بگویی همۀ رازِ دل اَت

امّا …

چه نیازی به زبان ؟

لب فروبسته ای از هر سخنی

که نگاه اَت

می نَوازَد همۀ سازِ دل اَت

چه زبانی ؟ چه زبان ؟

که غمِ عشق

فرو ریزَد از هَر نِگه اَت

که زبانِ عشق

می تَراوَد زِ دو چشمِ سیه اَت

تا نگاه اَت هست

چه نیازی به زبان ؟

Sartrouville

Sep/2016