اسبِ  زیبایِ  محبّت  زین کُن

شبِ  یلدایِ دل اَت  آذین کُن

گُذَرَد این شب و شبهای دراز

و چه شبهای درازی همه راز

با  شبان  رازِ  دلم  را  گفتم

دُرِّ   یکدانۀ   دل  را   سُفتم

فالِ حافظ بگرفتم، ز چه رو؟

قصّه و  فالِ دلم  را  تو بگو

تو  بگو  از شب  و  از تنهایی

وآن همه وسوسه و رسوایی

شبِ یلدایِ  دلم را تو  بخوان

تو بمان دَر بَرِ عاشق، تو بمان

غزلی از  سخنِ  نابت  خوان

شعری از آن لبِ عنّابت خوان

زیرِ  لب  زمزمه  کن  آهنگی

که   تَداعی  کُنَداَم  دلتنگی

من  به  آوایِ  دلی  معتادم

که  به  دامِ نِگه اَش  افتادم

شبِ یلدایِ من آن موجِ سیه

که بیاویخته  از  رویِ چو  مه

دست بر زلفِ سیاه اَش بِبَرَم

لحظه ای بر رخِ ماه اَش نِگَرَم

پُر  کنم  جامِ  مِی  و  پیمانه

قصّه  گویَم   زِ  دلِ  دیوانه

گر شود صبح چه سان برخیزم؟

رَختِ  دل  را به  کُجا  آویزم؟

شبِ  یلدای دل از دستم شد

مستی اَم  از نگهِ مستم شد

او  بَرِ  کُهنه  رقیب اَم چه کند؟

جام  و  پیمانۀ  دل  را  شِکَنَد

(شب یلدا)

Sartrouville

20/Dec/2016