باران که می بارَد

چتر خود را

به کناری بِنِه

بُگذار که زِ پا تا سَرِ خود خیس شَوی از باران

تا فراموش کنی

ناسازگاری هایِ زمانه را

و بخوانی بر لب

شیرین ترین ترانه هایِ عاشقانه را

تا که شاید باران

بِشویَد غم و اندوهِ دل اَت

شَوَد حَلّال مُشکل اَت

مگذار

لحظه هایِ نابِ زندگی اَت خشک شود.

عشق را زیرِ باران ببر

عاشقی شَرَر دارد و ضَرَر

شَرَر را بِخَر به بهایِ ضَرَر

هیچ “فردا”یی  بویِ زندگی  نمی دهد.

Sartrouville

03/Fev/2017