زلزله ی غرب کشور با تلفات و ویرانی های گسترده ای که به همراه داشت قلبِ تمامی مردم را به درد آورد. قصد ایراد گیری و بزرگ نماییِ نقایص نیست، که تمامی ایرادات را مردم میدانند و طی روزها و ساعات گذشته در صفحات مختلف اجتماعی به وفور ذکر شده، اما ذکر چند مورد کلی را لازم میدانم:

یکم اینکه گرچه مردم ما همواره در چنین شرایط دشواری بصورت یکپارچه و متحد به یاری فاجعه دیدگان شتافته اند و این بار نیز مستثنی نیست و با فراموش کردن و به کنار نهادن تمامی دردها و مشکلات خویش در حال امداد رسانی به مصیبت زدگان اند، اما نقش دولت در این میانه چیست؟ دولتی که باید ستون اصلی چنین امدادی باشد، تبدیل شده به سایه. سایه ای که علیرغم وجود ستادهایی به نام بحران و بودجه های کلان آن، تا کنون حرکت مثبت چندانی از آنان مشاهده نشده.

بطور معمول در همه جای جهان و در تمامی کشورها، دولت نقش اصلی را ایفا نموده و در این راه از کمک های داوطلبانه ی مردمی نیز سود می بَرَد، اما این بار گویا جایگاه ها تغییر کرده و اصولا گویا برای دولتمردانِ حکومتِ اسلامی، جایگاه آنان به عنوان خدمت گذاران مردم به خوبی تعریف نشده است. به عبارت دیگر، دولتِ در سایه، بطور عمده، تنها نظاره گر تلاش های مردمی است و شاید گاهی نیز به امداد رسانان داوطلب برای رساندن کمک های آنان مدد رساند!!! دستشان درد نکند، سبب زحمت است!!

دوم آنکه، پس از گذشت ساعت ها و چند روز از وقوع چنین فاجعه ای، هنوز اثری از حضور دولت مردانِ طراز اولِ کشور در محل وقوع زلزله یافت نمیشود و این جزو حیرت انگیز ترین پدیده های سیاسی – اجتماعی جهان است.

هنگامی که در پیِ وقوعِ تصادفِ جاده ای منجر به مرگِ چند دانش آموز در فرانسه، تنها به فاصله ای چند ساعته، وزرای کشور، آموزش و پرورش و حمل و نقل در محل حادثه حضور می یابند و حتی حضور نخست وزیر نیز دیده میشود و اینان در همه ی ابعاد آن حادثه پاسخگو بوده و تمامی عملیات اصلی پس از حادثه را به فوریت تمام رهبری میکنند، عدم حضور مقامات بلند پایه ! دولتی در محل زلزله بسیار جلب نظر میکند.

نقش رییس دولت و وزرای مختلف و متعدد در این میان چیست؟ که اگر قرار است تمامی کارها از جانب مردم انجام و مدیریت شود، دولتمردان عزیز لطفا استعفای خود را تقدیم مردم همیشه در صحنه  نمایند تا بدانیم که تنها با ناخن خود میتوان پشت را خاراند.

پیمان باقری

چهارشنبه ی سیاهِ چندمِ آبان ماهِ نَوَد و اَند