همه هستی  پُر از مستی، منِ  دلداده غمگینم

میانِ این  همه  رنگم، سیاه  و تیره  می بینم

سبکباری  بُدَم شادان، میانِ دشت و گُلزاران

کنون افسرده ای تنها،  زِ جورِ  یارِ  سنگینم

چو پیکانی که برخیزد از آن چشمِ کمان اَبرو

رها کردی زدی زخمی، همی  بر پایِ  لنگینم

به زنجیری که بَر پایم، به سعی وافِرَت کردی

چُنین  دلبستۀ  رویم،  نه  آن  باشم  هَمی اینم

همه عمرم  به  سر آمد  به راهِ  جستجویِ  تو

که  شاید خَلوَتی  یابم  دمی را  با  تو بنشینم

اگر بختی مرا باشد  که  دیگر باره ات  بینم

به  مانندِ  گُلی زیبا، تو را از شاخه می چینم

دو دستم چَنگَکی سازم، بگیرم دامَنَت ای گُل!

دَرونِ سینه ام آرَم  تو را چون جانِ  شیرینم

نِگَه  می کن خزان آمد، نگارِ این و آن  آمد

کرامت کن بَرَم باز آ، تو امید  و دل  و دینم

نباشد یار وغمخواری، نگیرم جز تو دلداری

خدا را چشم خود واکن، همان پیمانِ مسکینم