همه روز و شب نَخُفتَم که نگارِ خنده رویی

فِکَنَد به من نگاهی  صنمِ  فرشته  خویی

بِنِشانَم اَش کنارَم، چو  زِ  دَر هَمی در آید

به نوایِ مطربیّ و به شراب و گفتگویی

سرِ زُلفِ عَنبَرین را به صبا دهد شبانگه

بِرُبایَد از صبا دل  که چه بویی و چه مویی

صنما که گفته با تو که منِ شکسته دل را

به سِخاوت اَت بخوانی به پیاله و سبویی؟