رَفتی  زِ بَرِ عاشق  و من  کُهنه زمانی

خواهم که  بگویم زِ  تو  امّا چه  زبانی؟

از دلبرِ خود شِکوِۀ  دل  را  به که گویم؟

خود خوانده شَوَد عشق، زِچَشمِ نگرانی

رویایِ  تو دیدم که در آغوشِ تو جانان

آسوده بِخُسبَم  که  تو آرامش  جانی

زیباتر از آن بوده که  بوسم لبِ لعل اَت؟

لب بر لبِ من نِه  که تواَم  روح و روانی

غَرقابۀ خون شد دلِ من از غمِ هِجر اَت

لیک  از  غمِ  هجرانِ  دلم  هیچ  ندانی

دست اَت  بِگِرِفتَم که  بَرِ خویش نشانم

ای  یارِ جفا  پیشه!  بدانم  که   نمانی

پیوسته  به  دنبالِ  تواَم  با  دلِ  پُر خون

دَردَم  به  که  گویم  که  تو  یارِ  دگرانی؟

پیمان  به دو  پایِ  تو  در افتاده  و گریان

با  ما  بِه  از  آن باش که با خلقِ جهانی

Sartrouville

10/Nov/2016