یکی از مباحثی که همیشه جای خالیش را حس میکنم، بحث سینرژی یا هم افزایی است. گرچه شاید معادل پارسی آن تامین کننده معنای اصیل و کامل آن نباشد.

روزانه شاهد بحث ها و بعضا جدل های بسیار حول محور سیاست و اقتصاد هستیم، اعم از جهانی، منطقه ای یا داخلی. هر که ، هر چه میداند، صادقانه و خالصانه در معرض بحث و گفتگو قرار میدهد. بسیاری، هم عقیده و یکسو و برخی نیز مخالف و عده ای نیز کم و بیش زاویه دار، در مورد نوشتارها نظر میدهند.

در اینجا قصد بررسی درستی یا نادرستی نظریات را ندارم، که نه در یک مقاله، که حتی در یک کتاب نیز نمی گنجد، بلکه از دیدگاه سینرژیک و بسیار مختصر بدان میپردازم.

یکی از محاسن حزب؛ گروه یا جنبش سیاسی، جمع آوری، دسته بندی و مقوله بندی افکاری یکسویه است. به گونه ای که تمامی افراد دارای اندیشه ای خاص را یکجا جمع کرده و علاوه بر کانالیزه کردن مبارزات، به گونه ای سینرژیک از افکار و اندیشه هایشان در جهت پیشبرد اهداف سیاسی-اقتصادی حزب استفاده بهینه مینماید. اندیشه هایی که تا پیش از آن، به دلیل انفرادی بودن، موفقیت چندانی در مواجهه با اندیشه های دیگر کسب نمیکردند.

افتراق، سبب پراکندگی راستای نیروها شده و به واسطه خنثی کردن بخشی از انرژی های غیر هم راستا و یا حتی در برخی از موارد، خنثی کردن کامل آن، سبب کاهش بازده یا عدم حصول نتیجه مورد نظر میشود. اما، انرژی حاصل از اجتماع نیروهای هم راستا، نه جمع جبری تعداد اندیشه ها، که به واسطه ایجاد سینرژی، حاصل آن آزاد سازی تصاعدی انرژی ها است. در این حالت، یک بعلاوه یک مساوی با دو نخواهد بود، که نتیجه آن عددی است  به مراتب بالاتر و حتی شاید دو یا سه رقمی.

و این دقیقا بزرگترین و مهمترین دلیل جلوگیری از ایجاد حزب و گروه سیاسی توسط سیستم حکومتی مبتنی بر دیکتاتوری و فاشیزم است.

مروری بر کامنت های موجود بر نوشتارهای منتشر شده در صفحات اجتماعی و افتراق و تشتت آرای حاصله از آن میتواند بیانگر و موید چنین حقیقتی باشد.

در صورت اجماع چنین اندیشه هایی که اکثرا با زاویه ای اندک نسبت به هم، خنثی کننده یکدیگرند، چنان نیروی سیاسی ای ایجاد میشود که هیچ سیستمی قادر به مقابله با آن نخواهد بود. و بنابراین، اولین گام در راه مبارزه با رژیم های دیکتاتوری و فاشیستی، ایجاد گروه/حزب سیاسی است. پدیده ای که جامعه کنونی ما سخت بدان محتاج است.