از من  بِگُسَستی  و زِ  مِهرَت  نَگُسَستم

خود  را  بِشِکَستَم   دلِ  دیگر  نَشِکستم

هر  چند  مرا  رانده ای  اِی  یارِ  ستمگر

شادم  به  کسی  این  دلِ  دیوانه  نبستم

یادی  زِ  منِ  عاشق  و   آواره  نکردی

گفتم  سخن از هِجرِ تو هرجا که نشستم

زنجیرِ  غمت بستۀ  جان و  دلِ  ریش اَم

از  جور  و  ستمکاریِ  جانانه   نَرَستَم

داد اَم   قدحی  دلبرِ  سیمین  برِ  زیبا

مَنعَم مَکُن ای زاهد! اگرعاشق ومستم

هشیاری و عاقل شده ای بی خبراز دل

من مستم و دیوانه  و پیمانه  به  دستم

24/Mar/19

Sartrouville