از من بِگُسَستی و زِ مِهرَت نَگُسَستم
خود را بِشِکَستَم دلِ دیگر نَشِکستم
هر چند مرا رانده ای اِی یارِ ستمگر
شادم به کسی این دلِ دیوانه نبستم
یادی زِ منِ عاشق و آواره نکردی
گفتم سخن از هِجرِ تو هرجا که نشستم
زنجیرِ غمت بستۀ جان و دلِ ریش اَم
از جور و ستمکاریِ جانانه نَرَستَم
داد اَم قدحی دلبرِ سیمین برِ زیبا
مَنعَم مَکُن ای زاهد! اگرعاشق ومستم
هشیاری و عاقل شده ای بی خبراز دل
من مستم و دیوانه و پیمانه به دستم
24/Mar/19
Sartrouville