زِ عشقِ  گُلرُخی  جانان غمی  افتاده  بَر جانم

که غیراز بَرزَن و کوی اش رَهی دیگر نمی دانم

ملامت می کنندم هان! که دل از یارِ خود بِستان

بدونِ دل توان  بودن، ولی  بی  جان  نمی مانم

پس از دیری بسر بردن، غمِ غُربت بسی خوردن

حدیثِ  آشِنایی را،  زِ  چَشمانش  نمی خوانم

بَرِ رامشگَرَم  شب  را، به  آرامش  بِسَر بردم

امان از این جدایی ها، که مَبهوت و هراسانم

زمانِ سرخوشی طی شد، بهارِ دلکَشَم دِی شد

کنون  از ماجرایِ  دل، پریشانم  پریشانم

سخن گر گفته ام از دل، زِ بیتابی و از مُشکل

ولی از بی وفایی ها سخن هرگز نمی رانم

شکستش عهد دیرین را، همان آوایِ شیرین را

و گر با  او وفا  کردم، زِ  پیمانم  پشیمانم