افسانه ای که از دل و از جان شنیده ایم

از دل همان  حکایتِ  هجران  شنیده ایم

فریادِ  دل   هوا   زِ  غم  و  رنجِ  روزِگار

گویی  صدایِ  غُرِّشِ  طوفان  شنیده ایم

پرسیدم   از   شَکیباییِ   آن  یارِ   آشِنا

گفتا مرا چه صبری؟ و اینسان شنیده ایم

راهی شدیم زار و پریشان به کویِ دوست

تا وصفِ  روی  و  سیرتِ جانان شنیده ایم

دارم  به  دل حکایتِ  درد  آشِنایِ  خویش

اکنون  غمی  زِ   دیدۀ   گریان  شنیده ایم

اُفتد به خاک و تُربَتَم اَشکی زِ چَشمِ خون

شاید  صدایِ  قطرۀ   باران  شنیده ایم

دل  را  گشوده ام   بَرِ  آغوش  و  مِهرِ  یار

زآن لحظه ای که خصلتِ انسان شنیده ایم

این دل  برایِ  مِهرِ  تو  در  سینه  می تَپَد

از خانه، همان صاحب و مهمان شنیده ایم

گاهی  بیانِ  رازِ  دل  و   عاشقیِّ  خویش

از مردمانِ  بی  سر  و  سامان  شنیده ایم

از  جورِ  روزِگار  و   سِتَم   و  نالۀ   دلم

همچون  گذشتگان  چه  فراوان  شنیده ایم

هرجا که صحبت از می و پیمانه بوده است

آواره گیّ   و  حالِ   پریشان   شنیده ایم

Sartrouville

01/Jun/2017