افسانه ای که از دل و از جان شنیده ایم
از دل همان حکایتِ هجران شنیده ایم
فریادِ دل هوا زِ غم و رنجِ روزِگار
گویی صدایِ غُرِّشِ طوفان شنیده ایم
پرسیدم از شَکیباییِ آن یارِ آشِنا
گفتا مرا چه صبری؟ و اینسان شنیده ایم
راهی شدیم زار و پریشان به کویِ دوست
تا وصفِ روی و سیرتِ جانان شنیده ایم
دارم به دل حکایتِ درد آشِنایِ خویش
اکنون غمی زِ دیدۀ گریان شنیده ایم
اُفتد به خاک و تُربَتَم اَشکی زِ چَشمِ خون
شاید صدایِ قطرۀ باران شنیده ایم
دل را گشوده ام بَرِ آغوش و مِهرِ یار
زآن لحظه ای که خصلتِ انسان شنیده ایم
این دل برایِ مِهرِ تو در سینه می تَپَد
از خانه، همان صاحب و مهمان شنیده ایم
گاهی بیانِ رازِ دل و عاشقیِّ خویش
از مردمانِ بی سر و سامان شنیده ایم
از جورِ روزِگار و سِتَم و نالۀ دلم
همچون گذشتگان چه فراوان شنیده ایم
هرجا که صحبت از می و پیمانه بوده است
آواره گیّ و حالِ پریشان شنیده ایم
Sartrouville
01/Jun/2017