زبان را انتخاب کنید
پنجره
گروگان
ژانویه 20, 2017
کوله بار
ژانویه 23, 2017پنجره
من می گویَم
تو نَنیوش
من می نویسَم
تو نَخوان
من می فَریادَم
تو گوش فَرا نَده
امّا …
دردِ من
گفتن و فریاد و نَنیوشیدن نیست
دردِ من
اَخم بر چهرۀ زیبایِ تو نیست
خَمِ اَبرویِ فریبایِ تو نیست.
من نمی دانم
که تو ساعت داری؟
یا که خالی ست وجودَت زِ زمان
همۀ سعی من آن است
دمی بنشینی
و نگاهی به دلِ خویش کُنی
و صدایِ ضَرَبانِ قلب اَت را
در ثانیه ها ضَرب کنی
و ببینی که چه سان می گذرد
ثانیه هایِ دل تو
و بفهمی
شتابِ ضَرَبانِ دل خود.
که دل اَت هستیِ توست
در دستِ زمان.
بازگیر هستی خود را در دست!
بازکن پنجره هایِ دل خود!
بِگُذارَش که هوایی بِخورَد!
و دَمی آسایَد
زِ سرآسیمگی و وحشتِ از زندگی وعشق و سکوت.
با دل اَت حرف بزن از دلِ خود!
بازگو دردِ دل و مشکل خود!
و بخوان بادِ صبا را، بِوَزَد!
بِرَسانَد او را، فریادِ دل اَت
و به یغما آرَد
همزادِ دل اَت.
زندگی آنچه که می بینی نیست
زندگی
جریانِ دلِ توست
و دل اَت مشکل توست
کاش می فهمیدی …
Sartrouville
22/Jan/2017
