چه  تمنّایِ محالی زِ  دلِ  خود  دارم

که زِ یادَش  بِبَرَد  خاطره ای  از یارم

بِنِشینَم، نِگَرَم  بر  افقِ  شَنگَرفی

خسته  و غمزده  و  منتظرِ  دیدارم

وَه که شیرین تر از آن کو؟ که نشینم روزی

به  صَفایِ  قَدَم اَش  در  بَرِ  آن  دلدارم

دلِ خود چون صدفی عَرضۀ دلبر کردم

نگرانم  که  خَزَف  می شِکَنَد  بازارم

دلِ من ریش و پَریش از غمِ هجران بوده

دگر از عشق و سرآسیمگی اَش بیزارم

شب و روزم همه در حسرتِ جانانم شُد

همه روزم  به تباهی، همه شب بیدارم

به سکوتَم  بِنِگَر! عهدی و  پیمان بستم

تا  به   بیگانه  نگویم  که  چرا  بیمارم

Sartrouville

16/Jan/2016