زندگیِ آدم ها، کوتاه یا بلند، سفر است، سفری است در امتداد تاریخ. مانند دوِ امدادی است، چوب را از نفر پیشین می گیری و در طول مسیر زندگی می دَوی تا برسی به بعدی. تو می مانی، نه ، تو به کناری می رَوی و پس از تو، سفری که به درازای تاریخ بوده، در آینده نیز ادامه خواهد داشت.

اما، آنچه که باید برایت واجد اهمیت باشد، این است که مبدا چنین سفری کجا بوده و بخصوص اینکه چه “مسیر” و “فرآیندی” را طی کرده تا به جایی رسیده که تو گرداننده روزگارش شده ای. که اگر ندانی مسیر پیشینیان و تاریخ را، هرگز نمی دانی و نخواهی فهمید که در کجایِ تاریخ قرار داری. که در هر سفری، اگر ندانی که از کجا آمده ای و چه مسیری را طی کرده ای، از درکِ نقطه و فعلیّت خود عاجز خواهی بود.

و اینجاست که اهمیت تاریخ را می توان درک کرد. بررسی تاریخ، رجعت به گذشته نیست، دانستن تاریخ سرزمینَت، دانش و آگاهی از مسیری است که پیشینیانَت طی کرده اند تا تو، در این نقطه، ادامۀ راه باشی، که اگر فاقد چنین آگاهی هایی باشی، نخواهی دانست که در کدام نقطه قرار داری. قطب نُمایی است مُنجیِ تو. و این مصداق همۀ انواع “سفر” است.

تاریخ خود و سرزمینَت را بدان، که آگاهی و دانش تو، کمکی است تا بتوانی وضعیت کنونی خود را بسنجی و از اشتباه گذشتگان برای طی مسیری که به تو سپرده شده درس بگیری و نکات مثبت آنان را مانند چراغی فرا روی خود قرار دهی، که بدون چنین آگاهی هایی، گمگشته ای خواهی بود بی هویت و بی شناسنامه.

Sartrouville

12/Nov/2016